Psy, podobnie jak większość zwierząt, które rodzą się w „gnieździe”, mają zakodowaną genetycznie chęć opuszczenia go, gdy muszą się załatwić. Wynika to z faktu, że nagromadzenie odchodów mogłoby zwrócić uwagę drapieżników a w konsekwencji doprowadzić do odkrycia legowiska i śmierci młodych. Szczenięta zaczynają opuszczać miejsce, w którym śpią, w celu wypróżnienia się, już pod koniec trzeciego tygodnia życia. Biorąc pod uwagę tą wrodzoną zdolność, jedyne, czego musimy nauczyć szczenię, to to, że jego gniazdem jest cały nasz dom a właściwym miejscem do załatwiania potrzeb jest podwórko.
       Najlepszy moment na rozpoczęcie nauki czystości to mniej więcej 6 – 8 tydzień życia. Ucząc szczenię należy pamiętać, że niektóre zwierzęta przyswajają wiedzę szybciej a niektórym nauka przychodzi trudniej i wymagają one od nas większej cierpliwości. Przeciętnie piesek nauczy się zachować czystość w domu do 14 – 20 tygodnia życia.

Podczas nauki przede wszystkim musimy przestrzegać następujących zasad :

• wyprowadzać psa na dwór 6-8 razy dziennie a w szczególności :
  – po zabawie
  – bezpośrednio po karmieniu
  – bezpośrednio po przebudzeniu
  – kiedy szczenię się czymś podekscytowało (np.wizytą gości)
  – przed snem
  – w momencie kiedy zauważymy, że przygotowuje się ono do załatwienia się (obwąchiwanie podłogi, kręcenie się w kółko, przykucanie)
  – gdy sygnalizuje nam chęć wyjścia na dwór
• każdorazowo spacer powinien trwać ok. 15 – 20 minut, ponieważ szczenię nie od razu załatwia swoje potrzeby
• podczas spaceru powinno się pozostać z psem (zostawienie szczenięcia samego w ogrodzie spowoduje, że będzie ono bardziej skupione na tym, jak za nami wejść do domu, niż na siusianiu)
• dobrze jest, jeżeli to tylko możliwe, nie brać szczenięcia na ręce ale kazać mu iść za sobą, ponieważ w ten sposób szybciej zacznie kojarzyć sytuację z drzwiami i wyjściem
• można zastosować hasło, które szczenię będzie kojarzyło z załatwianiem potrzeb fizjologicznych oraz z miejscem i czasem tej czynności – należy je powtarzać zawsze, gdy szczenię się wypróżnia; umożliwia to, przy odpowiednio częstym powtarzaniu, załatwianie się na komendę
• po załatwieniu się szczenięcia na dworze natychmiast należy je nagrodzić – nagrodą może być pochwała, smakołyk, zabawa lub spacer poza ogrodem; jeżeli piesek zostanie nagrodzony dopiero po powrocie do domu, nie skojarzy nagrody z przyczyną
• należy obserwować zachowanie szczenięcia w domu, najlepiej wybrać do tego pomieszczenie, gdzie będzie dobrze widoczne i zwracać uwagę, czy nie przygotowuje się do załatwienia
• NIGDY NIE NALEŻY KARAć ZWIERZĘCIA PO FAKCIE A W SZCZEGÓLNOŚCI NIE NALEŻY ZANURZAć JEGO NOSA W WYDALINACH ! Statystycznie zwierzę kojarzy najlepiej skutek następujący do 3 sekund po zaistnieniu przyczyny, później zdolność skojarzenia zmniejsza się znacznie w krótkim czasie. W związku z tym złapanie winowajcy na gorącym uczynku i krzyknięcie na niego głośno tak, aby przerwał czynność przez niego wykonywaną da wymierne efekty. Nie można jednak zbyt mocno przestraszyć szczenięcia, ponieważ może to zaowocować obawą pieska przed załatwianiem się w obecności człowieka a w konsekwencji „siusianiem po kryjomu”
• należy pamiętać, że szczenięta, podobnie jak małe dzieci, nie panują do końca nad swoimi funkcjami fizjologicznymi, dlatego mogą nie wytrzymać do porannego spaceru; dopiero siedmio – ośmiomiesięczne szczenięta nie mają z tym problemu
• każdemu szczenięciu może się zdarzyć maly „wypadek”

        Niektóre szczenięta, zwłaszcza suczki, mogą również popuszczać mocz w momencie radości, kiedy do domu przychodzi jakaś osoba z jej „stada” czyli rodziny. Zazwyczaj oddaniu moczu w tym momencie towarzyszą : ogromnia radość, próba polizania przybysza po twarzy, przypadanie do podłogi i kładzenie się na niej w sposób odsłaniający brzuch. Zachowanie takie znaczy mniej więcej tyle : „jestem mała i całkowicie niegroźna, jestem uległa, nie rób mi krzywdy”. W tym momencie nie należy takiego szczenięcia karać, ponieważ im bardziej się na nie krzyczy, tym bardziej będzie ono chciało przekonać krzyczącego, że nie stanowi dla niego zagrożenia co jest równoznaczne z dalszym popuszczaniem moczu. Najlepiej po prostu zignorować ten element w momencie jego wykonywania, wyrabiać powoli w szczenięciu pewność siebie i zapewnić mu bezpieczeństwo w „stadzie” – rzadziej się na nie złościć, mniej je odganiać, respektować „azyl” jego posłania/budy zapewniający mu nietykalność itp.
 
Czego możemy użyć do czyszczenia „wypadków”?
Zazwyczaj wystarcza woda z octem lub woda z niewielkim dodatkiem płynu do mycia naczyń. Można też zastosować neutralizatory zapachów. Nie należy używać płynów zawierających amoniak (wybielaczy, płynów dezynfekcyjnych do toalet itp.). Nie należy również spryskiwać miejsca, w którym szczenię często się załatwia płynem odstraszającym zwierzęta, ponieważ zapach może być zbyt intensywny (wrażliwość na bodźce jest sprawą indywidualną i wywołuje u różnych osobników różne reakcje). Płyny takie (niektóre podobno nawet imitujące zapach wydzielany przez tygrysa) są zazwyczaj przeznaczone do stosowania na terenach otwartych a nie w zamkniętych pomieszczeniach, gdzie zapach roznosi się po całym mieszkaniu i może spowodować u zwierzęcia silny stres.